Blog dinsdag 16 juli.

 

When the Shit hits the fan(s)

 

Hoewel wij de allerleukste hobby van de heeeeele wereld hebben. Gaat er ook wel eens wat mis. Vandaar deze blog. When the Shit hits the fan(s)….

 

Afgelopen zondag organiseerde het MBO Lentiz Paardensport de Kabelcross in Nieuw-Vennep. Een leuk toegankelijk evenement met een scholenconcours, een oefencross, dressuurproeven, crosstrainingen van bekende instructeurs en nog veel meer moois.

Wij hadden beloofd een demo te komen rijden net voor de alles afsluitende prijsuitreiking. Op stal ’t kabel deden ze er alles aan om alle bakken en terreinen zo goed mogelijk te presenteren. Superleuke locatie! Maar laat het nou net zo zijn dat voor horseboarden de ideale bodemomstandigheden iets afwijken van de standaard…

 

Werken met kinderen en dieren, je schijnt er van te gaan vloeken! Met beide heb ik ervaring en met beide moet ik in de toekomst nog werken dus ik laat even in het midden of dat gerucht klopt. Ik heb wel van vrij dichtbij ervaren dat je vooral creatief gaat vloeken van iets te mulle zandbodems.. Want toen de boarders van Orange Thunder en Fast&Furious heerlijk lagen te spartelen als kleine kinderen in een verse zandbak (welke overigens nog prachtig gesleept was, maar helaas kon dat niet op tegen de vlak voor ons gehouden springwedstrijd met bijbehorende gaten, losgewoeld zand en juist aangestampt zand waarbij het verschil tussen die 3 na het slepen nog wel aanwezig was maar op het oog niet meer te zien was…) smeten ze met bijzondere krachttermen als; ‘getverpiellekes’ ‘snotjandozie’ en ‘gossiemikkienondeju’ (want; kinderen in het publiek he)

 

Het publiek was echter enthousiaster dan ooit. Andere mensen zien vallen, het blijft leedvermaak van de bovenste plank! Ik moet bekennen; ik kijk ook met smaak naar America’s funniest homevideo’s dus ik ben medeschuldig aan deze trend. Maar ik moet toch zeggen; Als je dan je eigen vent vanuit je ooghoek achter je weggeslingerd ziet worden en een halve seconde later een misselijkmakende klap hoort van een helm die de grond met zo’n 35km/h raakt… moet je toch even slikken hoor!

 

Tim en Ernst boarden echter dapper voort. Zo werd er ook nog schans gesprongen en een rondje tempo gemaakt in de voor ons betrekkelijk kleine arena (we zijn een tikkie verwend). Pas na afloop werd het zand uit de boxershorts en lichaamsholtes geklopt en kon het herstel van de hersenschudding beginnen. En ik quote “ik ben niet gemaakt van poppenstront hoor”

 

We sloten de show af met een stukje vuurwerk. Letterlijk. Hier hebben we de paarden (en sommige ruiters) rustig stapje voor stapje voor getraind en ze puur op positieve bekrachtiging (lees; de halve groenteafdeling van de Albert Heijn) geleerd dat ze niet bang hoeven te zijn voor de geluiden en kleuren die het geeft. En daar hadden we afgelopen oud en nieuw al profijt van, aangezien mijn eigen Camiel de rust zelve bleef toen het rond middernacht los ging! Los daarvan is het sowieso prettig als je paard steeds minder angstig is voor harde geluiden, vreemde voorwerpen of bijzondere geuren. Bij alles wat ik hem aanleer mag hij zich vrij bewegen en geeft hij zelf zijn grenzen aan. Die verleg ik heel voorzichtig en beloon hem ‘helemaal de moeder’ als hij zichzelf zo dapper vind toch dat stapje dichterbij te zetten. Hij is zo zelfverzekerd en kalm daarin geworden, een mooiere basis kun je een vluchtdier niet geven naar mijn mening…

 

Echter, zondag had Camiel plotseling een Shutdown waar de Amerikaanse regering nog van onder de indruk zou zijn. Hij stond met zijn hoofd richting de boarder (vrij onhandige positie) en weigerde om te keren of überhaupt ergens op te reageren. Wat er nou precies aan de hand was.. of wat hij zag.. ik weet het nog steeds niet, maar paardlief stond bevroren in een pose waarmee hij niet zou misstaan in Madame Tousseau. Niet voornemens voor- of achterwaarts te bewegen. Nu was ik goddank gezegend met een headset waardoor ik het publiek even op de hoogte kon stellen van Camiels kortsluiting. Ik heb gewoon eerlijk tegen hen verteld dat ik mijn paard even niet kon bereiken en dat ik niet van plan was hem ergens toe te dwingen omdat het voor hem ook leuk moet zijn. En dat meende ik uit de grond van mijn hart, ik heb niet vaak zo’n error onder me gevoeld (behalve bij date night en teveel whisky, maar nevermind), en ik was niet van plan hem daar ‘doorheen te rijden.’ Mijn paard laat mij nooit in de steek en als hij dat wel doet, zal hij daar wel een goede reden voor hebben.

Angelo, de stoere haf van het andere team die volledig geblokkeerd werd door Camiel, stond me ondertussen ongeduldig aan te kijken ‘ik kan er niet door, ga je nog weg met dat stokpaard van je of nie?’

Maar even plotseling als Camiel zich afsloot was hij ook weer op aarde, hij startte de motoren en Tim had nog net genoeg tijd zijn fakkel in mid-air aan te steken, zich vast te klampen voor dear life, iets te schelden wat zeker niet geschikt was voor kinder-oren en toen waren we weer back in business! Even zeker en vrolijk als altijd huppelde hij de baan door. Dwars door de gekleurde rookwolken en zonder moeite de harde muziek negerend. Mijn held!

 

Ik ben het publiek en de organisatie dankbaar dat we de tijd kregen om om te gaan met de twijfels van mijn paard. Niemand die wegliep, niemand die mopperde, niemand die zich hardop afvroeg waarom ik hem niet gewoon een schop gaf. Want we hebben daar toch zeker een minuut gestaan in een soort patstelling. Sterker nog, we kregen na afloop complimenten over de show EN over het feit dat we zo kalm en liefdevol omgingen met de situatie. Een groter compliment kun je me niet geven! Ook het team Orange Thunder zette totaal geen druk op de ketel maar gaven ons rustig de tijd uit te vogelen waar het startknopje in vredesnaam gebleven was. Want even was ik bang dat het zo lang zou duren dat we het kindje in de buik van Rachel zouden zien opgroeien. Maar gelukkig was dat niet het geval!

 

We hebben al veel momenten gehad waarbij dingen mis gingen (gebroken board, boarder kwijt, losgebroken paard, band lek, verzin het maar, het is ons overkomen) maar met onze geweldige teams en de leuke evenementen waar we hebben mogen rijden zijn we er altijd weer uitgekomen. Toch blijven er onverwachte gekke dingen gebeuren en de kers op de taart wat betreft zondag was toch wel deze:

 

Een klein blond meiske kwam op haar roze ‘frozen’ sandaaltjes aangestapt, vastbesloten haar droompaard een knuffel te komen geven en natuurlijk een mooie sticker mee naar huis te nemen van "Horseboarding Showteams Camiel". Waar noch zij, noch haar oma rekening mee hadden gehouden, is dat haar droompaard een paar minuten voor haar komst een werkelijk prachtige hoop mest in haar looppad had gedeponeerd waar menig mammoet jaloers op zou zijn. En de tunnelvisie van een pennymeisje in de dop zorgde ervoor dat ze die eerdergenoemde mount-everest der paardenpoep totaal over het hoofd zag.....

Het geluid wat een kindersandaaltje met gaatjes maakt wanneer deze tot enkeldiepte in een hoop warme poep wegzakt zal ik jullie besparen, maar 1 ding is zeker; ze ging met meer naar huis dan alleen een sticker van haar geliefde Camiel!!

 

Blog zondag 3 maart.

 

The Show is on!! (Friesian Proms 2019)

 

Nerveus stop ik m'n shirt weer in m'n rijbroek, was m'n handen en kijk mezelf aan in de spiegel. Ik trek 1 wenkbrauw op en zucht 'waaaaarom doe ik dit ook alweer...'

Toen ik gebeld werd, meer dan een half jaar geleden, met de uitnodiging om met het Horseboarding Showteam op te komen treden op de Friesian Night of the Proms, leek het me wel een geinig idee. Daar twijfel ik inmiddels toch stevig aan. Hoewel ik alle vertrouwen heb in de mensen die naast me staan in dit avontuur, ben ik wel degene die dit geintje in deze vorm heeft bedacht. Natuurlijk met de broodnodige feedback van het hele team, maar ik voel me toch wel wat verantwoordelijk. Bij gebrek aan geloof in God, wat me waarschijnlijk in deze situatie heel wat steun had kunnen bieden, mompel ik mezelf wat bemoedigende woorden toe; "slechts 15.000+ mensen zien ons live falen en in 9 landen kunnen ze onze blunders terugkijken als het niet lukt, das alles" Ja ik ben optimist in hart en nieren!

 

Ik klim het trappetje op richting de tribune, "jeeeee, kijk dan, wat een volk" fluistert Gaby naast me. En dat is nogal een understatement. De tribunes stromen langzaam vol in een uitverkochte zaal. Er zijn bekende- en veel onbekende Nederlanders, paardenmensen maar ook 'gewone burgers'. De Friesian Proms is immers een soort theater/concert en word slechts geillustreerd door paardenoptredens. Het is een show met internationale allure. Letterlijk. Wij mogen ons optreden doen onder het muzikale genot van niemand minder dan.... tromgeroffel... The Gibson Brothers!! (.......geluid van krekels en langsrollend struikje... okee okee ik neem het je niet kwalijk als je niet direct hun hits begint te zingen, de beste mannen piekten in de jaren 70/80) buiten hen gaven meer binnen- en buitenlandse  artiesten acte de preseance.

Kortom, geen showtje waar je even onvoorbereid een rondje rijdt in je dagelijkse kloffie. De afgelopen weken hebben we dan ook een plan gemaakt, met daarin van seconde tot seconde vuurwerk, schansen, lampjes, boarder-wissels en nog veel meer gekkigheid gepland. Erg hoog gegrepen, maar als je iets doet, moet je het goed doen! We wilde vlammen! In diezelfde weken vooraf gingen behalve 2 ton vuurwerk helaas ook diverse trainingen in rook op; storm, regen, sneeuw en springtij gooiden roet in het eten (ik ga wel lekker met mijn pyromanische termen he)

Over Pyro gesproken... (kijk, daar is het bruggetje, mooi gedaan al zeg ik het zelf) We mochten dankzij de geweldige productie samenwerken met een fantastisch team van pyro-technici. Zij zorgden ervoor dat al onze belachelijke ideetjes enigszins veilig werden uitgevoerd. Zo mochten Tim en Stan achter wereldkampioen vierspannen Bram Chardon (met het span van stal Okkema) hangen. En niet zomaar, nee; met CO2-packs van ruim 13 kilo. In hun ene hand de handle van het touw, in hun andere hand een soort geweer waar ze grote wolken ijskoude lucht konden 'schieten'! Tijdens de generale repetitie kwamen Bram Chardon en onze mannen er achter dat het best een uitdaging was, but they nailed it!!

 

Ernst en Bram hadden aan hun boards vuurwerkfonteinen bevestigd gekregen met een bereik van zo'n 5 meter... ze hebben getimed wanneer deze af zouden moeten gaan. Net voor- tijdens- en na het springen van de schans! We hebben er niet te lang bij stil gestaan wat er allemaal mis kon gaan als 1 van beiden zou vallen. Wel stonden er mensen met blusdekens klaar. Niet mijn idee van 'geruststellend' overigens.

 

Goed, dat hebben we natuurlijk allemaal geoefend tijdens de korte en chaotische generale repetitie. Daar heb ik ook even het acceleratievermogen van Camiel getest, die niet bijzonder gecharmeerd was van de 150 decibel in de hal en de vlammen die naast hem uit het podium schoten. Hij heeft zijn grenzen, blijkbaar. Aangezien hij de vonk was die tenminste 10 andere paarden deed ontbranden met zijn 'vlucht' had ik al snel besloten hem niet mee te nemen voor de finale aan het eind. Ik heb best wel een levenswens.

We waren allemaal een beetje overdonderd door het niet al te grote succes van de generale repetitie, maar je weet wat ze zeggen 'slechte generale...'

Voor het geval dat dat spreekwoord toch niet op ging, besloten we de oefen-avond voor alle zekerheid te vergeten aan de bar.

Dit team, deze mensen: geweldig! Ik had het allemaal met niemand anders willen beleven!!

Afijn, vanavond is het dan showtime. Inclusief zenuwtrekje waar de eekhoorn van ice age jaloers op zou zijn, loop ik Gaby achterna, de tribune af richting de stallen. De rest van ons team gaat op zijn eigen manier met zenuwen om; Rachel is net zo vaak als ik te vinden in de toiletwagen, Gaby loopt de hele dag te eten, Tim sleutelt verwoest aan een perfect functionerend board "ja even de straps aandraaien hoor" tuurlijk schat... Viv heeft haar paard een uur van te voren al gezadeld klaar staan en ratelt onophoudelijk, Bram en Stan zijn in geen velden of wegen te bekennen want die gaan nog even koffie halen 4 minuten voor de show,  en Ernst doet een dutje in het stro, houdt te slechte interviews of is druk met ganzen vangen (echt gebeurt).

Losrijden in een niet al te grote baan, te midden van 8 lange lijnen friezen, een vierspan met koets, 3 vrijheidsdressuurpaarden, een 'pas op dit is een hengst' en meerdere aanspanningen met antieke landbouwwerktuigen is kortgezegd een interessante opgave... toch krijgen we de paarden fijn met hun gedachten bij ons en we bewegen onszelf soepel maar met strakke bekkies van de spanning door de baan. Plots horen we het begin van 'ons' nummer: CUBA!! Onze blikken schieten door de baan. Is iedereen klaar? Shiney en Gaby openen de show en galopperen met een vlag naar binnen. Nu zijn wij! "succes jongens, geniet ervan!!" klinkt er om ons heen. Wat een sfeer!! Tim pakt het handvat van de lijn aan mijn zadel. Ik kijk over mijn schouder, een kort knikje tussen ons beiden is voldoende. Ik zet Camiel recht voor de ingang, zeg bemoedigend "Toe maar" en na een korte aarzeling voel ik hem al zijn kracht op zijn achterbenen zetten en vertrekken: The Show is on!!

Blog dinsdag 11 december 2018

 

Goede voornemens: laten we zuiniger zijn op onze boarders!!

 

"Hee schat, moet je eens kijken welke kleuren m'n knie vandaag heeft!"

"Ik moet een nieuwe helm kopen, deze is gebroken en de binnenkant zit los in de schaal"

"Rian, rian, zeg iets.... gaat het? Jongens EHBO graag, volgens mij is hij out"

(boarder ligt stuiptrekkend van de pijn op de grond) "m'n rug.. m'n pols.. m'n hoofd...maar waren we nou sneller dan Ernst?"

 

Zomaar wat uitspraken van- en rond horseboarders. En dan bedoel ik de boarders zelf dus: De mannen (en soms vrouwen) die er een kick uit halen zich op 4 wiebelige wieltjes te laten voortslepen door een onvoorspelbaar schepsel met een sterke eigen wil en minstens zo sterke geur, die soms volledig hun eigen plan trekken, een machtig wezen waar je zeker niet altijd van op aan kunt... En de paarden zijn ook niet altijd even betrouwbaar :-D

Tsja ik trek even het boetekleed aan. Want hoewel wij ruiters ons uiterste best doen om het de boarders zo comfortabel mogelijk te maken (dat wil zeggen: ze in leven proberen te houden), een stuurfoutje is zo gemaakt. En niet alleen dat:

 

Te wijde bocht? De boarder verdwijnt tegen de bakrand/hekwerk.

Te krappe bocht? Boarder valt stil en krijgt vervolgens een ruk naar voren: crash.

Te traag door de slalom? Boarder haalt paard in.

Te snel door de slalom? Boarder word over de pionnen getrokken.

Te vroeg gas geven in een bocht? Lanceer uw boarder.

Te laat gas geven in een bocht? Boarder verliest druk op het touw en dus verlies balans.

Te wild door het parcour? Je komt zonder boarder bij de finish.

Te tactisch rijden? Je komt met een boze boarder aan bij de finish omdat hij wil winnen.

 

Kortom: zo makkelijk hebben we het niet!

Maar om even bij mijn boete-doening te blijven..; Wij zijn ook wel snel afgeleid hoor, door voedsel bijvoorbeeld. En door meer dingen, niet in de laatste plaats omdat we graag leuk op een foto willen staan. Ik wil u allen even wijzen op alle foto's waar mijn mede-ruiters en ik lachend op staan; dit is geen toeval! Dat heet poseren. Wellicht vind je hier een daar zelfs een heuse duckface. Misschien dat we op dat moment heeeul even de man vergeten die hulpeloos achter ons aan bungelt, maar dan krijg je wel mooie reclamefoto's voor op de website en dat is ook wat waard. Nog een reden waarom onze boarders helmen dragen overigens; om de woedende gezichten te verbergen als wij weer eens charmant lachend en zwaaiend naar fotografen door de baan gaan.

Tevens zijn we soms te fanatiek aan het meezingen met de party-muziek die tijdens onze shows aan staat, waardoor we soms niet 100% scherp aan de start verschijnen "wacht, waar moeten we na de slalom naartoe? Lalala, cotton eye joe, rechts toch? okee links, dat kan ook".

En dan maar te zwijgen over de voorbereiding: singel vergeten, stiften kwijt, een eeuwigheid de staart uit staan kammen terwijl we eigenlijk haast hebben, met 1 been nog in spijkerbroek en de andere in rijbroek op 1 blote voet rond de auto springen en schreeuwen dat de boarder onze laarzen kwijt heeft gemaakt terwijl ze gewoon achter ons liggen.

Vergeet ook de ellende na de shows niet; we dirigeren ze rond om water voor de paarden te halen, pionnen te rapen, te helpen afzadelen en ze doen het zelden goed in onze ogen: "eerst het hoofdstel, sjezus" Nee ze hebben het niet makkelijk met ons.

 

Nu begrijpen jullie wel dat deze versies ietwat overdreven zijn. We blijven toch sporters en we zijn net zo fanatiek als de boarders.

Feit blijft: onze boarders laten hun leven letterlijk aan een draadje hangen, en wij besturen dat draadje. Een grote verantwoordelijkheid! Dus misschien is het verstandig om een goed voornemen te verzinnen voor 2019... iets met voorzichter zijn met hun levens. Ja! Ja, dat is het:

Ons goede voornemen voor 2019: Zuiniger zijn op onze boarders!!

 

Dus de eerstvolgende show begin januari gaan we schansspringen, met 2 boarders in tegengestelde richting boarden, laten we ze lanceren, rijden we in het aardedonker, rijden we nog sneller en krijgen ze special effects op de rug/boards...

Oh wait....

 

Ach ja.. Namens alle teams, groundcrew, en organisatie van het Horseboarding Showteam:

 

Fijne kerstdagen en een gelukkig, spetterend, hopelijk niet dodelijk 2019 gewenst!!

 

 

Blog vrijdag 7 september 2018.

 

Hoedjes en Hooggeëerd publiek!

 

Om maar even met de deur in huis te vallen: Met gepaste trots mag ik u aankondigen dat wij met onze teams op zondag 14 oktober de pauzeshow tijdens de Military Boekelo mogen verzorgen!!

 

We hebben met het horseboarden al zoveel evenementen, shows en wedstrijden gereden. Van dorpsfeesten en paardendagen, tot het Europees kampioenschap en van Friesland tot aan Limburg en alles daar tussen. Maar bovenaan mijn 'bucket-list' pronkten toch wel 3 namen van evenementen waar wij graag nog eens wilden rijden (de andere 2 houden jullie tegoed), waarvan ik er nu 1 kan wegstrepen: Military Boekelo, de enige driesterrencross van Nederland. Meermaals uitgeroepen tot de beste Military ter wereld. Een internationaal event waar tienduizenden bezoekers op af komen. Heel twente op z'n kop! En wij zelf waarschijnlijk ook, want een crash van een horseboarder gaat meestal niet zachtzinnig! En wat is er nou leuker dan vallen voor een bomvolle tribune, een internationale livestream en tientallen fotografen...

 

Afijn, al sinds jaar en dag ga ik met een groep vrienden naar Boekelo, wij maken er een heel weekend weg van, want we willen geen onderdeel missen en buiten dat zijn de stad Enschede en omgeving ook zeker het bezoeken waard. Bovendien is het verkleedfeestje, want dat is het (met alle respect, maar je gaat mij niet wijsmaken dat er ruim 60.000 mensen echt dagelijks zo gekleed naar de buurtsuper gaan om hun halfje tijgerwit te halen), ook een bezienswaardigheid ansich. De kreet "follow de burberry's" wanneer je de route kwijt bent, is er 1 van 12 jaar geleden, maar nog steeds actueel: de aanwezige mannen en vrouwen schuwen namelijk zeker geen burberry. Of tweet, ruitje, sjaaltje, wolblend, maar ook geen Louis Vuitton. De look van de dag is voor diegene die de "Engelse Landleven Look" het beste evenaart. Liefst met chique hoedje en bijpassend harig hondje, of andersom. En ik vind het prachtig! Wat een belevenis.

Het woord "Flaneren" is zeker van toepassing en dat laten vele bekende Nederlanders zich geen twee keer zeggen. Diverse tv programma's als "Hoe heurt het eigenlijk" en "RTL boulevard" halen hier hun hart op, maar uiteindelijk draait het buiten het zien en gezien worden vooral om de topsport! De FEI nations cup, de Nederlands kampioen, de winnaar van deze Military en het klassement van de topruiters. Op donderdag en vrijdag worden de dressuurproeven verreden. En op zaterdag staan de plusminus 40 hindernissen over een parcours van 6 kilometer verspreid en geven een ieder de kans op van het Twents landschap EN topsport te genieten. Op zondag, de dag dat wij de pauze show verzorgen, volgt de ontknoping van het hele weekend in de springring.

 

Ieder jaar mompel ik iets in de trant van "wauw wat gaaf, ik wou dat ik hier kon rijden"... Het ontbreekt mij echter zowel aan talent als aan lef, dus houden mijn paard en ik het bij een crosstraining hier en daar en staan onze hindernissen niet hoger dan een meter. Niet in het minst vergelijkbaar met de manshoge heggen en gigantische waterpartijen die er staan opgebouwd in het idyllische landschap van Enschede/Boekelo. Ik keek dan ook altijd met veel bewondering naar de ruiters die hun paarden in zo'n mindset hebben gekregen dat ze hen blind vertrouwen. Zij konden op zo'n fantastisch evenement rijden! Niet wetende dat ik er zelf ook ooit zou mogen deelnemen. Weliswaar in een compleet andere discipline, maar minstens zo gaaf!

 

Recentelijk sprak ik 1 van de deelnemende ruiters, hij mag wederom met zijn prachtige paard het zeer uitdagende crossparcours van de military gaan bedwingen. Vergeet niet dat hij ook moet presteren op het gebied van Dressage EN Showjumping. Want naast de cross, hangt de eindscore ook af van de punten in de dressuur, behaald in de dag(en) voor de cross en natuurlijk het springen, behaald op de dag na de cross. Ik kijk op tegen een sportman van dit kaliber en ik sprak mijn respect uit naar hem en vertelde dat mij het angstzweet al uitbreekt bij de gedachte aan het springen van een Trakhener (foto onderaan) die net zo breed is als hij hoog is, inclusief greppel en dat met al bijna 6 kilometer in de benen.. Zijn reactie was een opmerkelijke:

"Weet je wat ik dan weer om de dooie dood niet zou doen? Op zo'n wiebelig board zonder rem achter jou en je kamikaze paard gaan hangen met 40km/h, stelletje mafklappers"

En ik... ik geef hem helemaal gelijk! Succes Tim, ik zal proberen je niet te verliezen voor de finish! Ik zit veilig op mijn "kamikaze paard" en kijk uit over de hoedjes en het hooggeëerde publiek! See you there!!

Marjolijn, namens team Fast&Furious